Mijn eerste reactie na het nieuws dat ik drie nieuwe verrekijkers mocht schrijven: pure euforie. Dat ze me vragen om meer, betekent ten slotte dat het eerste boekje gesmaakt wordt. Toch moest deze staat van opperste geluk snel het veld ruimen voor een vlaag blinde paniek. Niet één, niet twee, maar drie boekjes! Zou er voldoende inspiratie volgen? Zou ik de deadline halen? Zou ik hetzelfde niveau behalen? Mijn hoofd voelde aan als een doosje kronkelend vissenaas. En aan het gewriemel van mijn gedachten leek geen eind te komen. Rust, dat had ik nodig. En wanneer de nood het hoogst is, zijn bacteriën dichtbij, want mijn koortsig hoofd was slechts deels aan spanning toe te schrijven. Zo bleek toen ik naar de dokter ging. 'Dokter, ik verga van de stress', klaagde ik. Toen hij mijn koorts opnam, lachte hij. 'Ik denk dat er een beestje in het spel is', zei hij. Een virale infectie dus. De minuscule mormels zorgden in ieder geval voor rust. Bedrust. ;-)
|